Hechting - Over hechtingservaringen die je kan helen

Je zit lekker in je vel

Er gebeurt ogenschijnlijk iets kleins

Maar je raakt totaal van je padje.

Dikke kans dat je hechtingspatroon geraakt werd.

Bij hechting ontvang je de respons die je mag verwachten.

Hechting gaat over contact, de essentiële verbinding met anderen. 

Gezien, gehoord en aangeraakt worden op het moment dat het voor het kleine kind nodig is. 

Het pure, oprechte, voorspelbare.

Mijn client Annemiek vertelt:

“Ik begreep nooit zo goed wat bedoeld werd met een hechtingsprobleem. Deze week liep ik er tegenaan.”

Ze vervolgt: “Een maand geleden ontmoette ik een toffe man, Paul op de dansvloer. We genoten klik, spiegelden elkaars beweging en genoten van elkaars blijheid. De klik was duidelijk en dus gingen we vaker dansen, heerlijk. Plotseling overleed zijn Belgische compagnon en vriend op 37-jarige leeftijd. Ik zag hoe Paul zocht om dit afschuwelijke feit überhaupt tot zich door te laten dringen. Een paar keer gingen we kletsen in een kroegje, een avondje eten bij Beet. Het ging over zijn overleden vriend, maar ook over muziek, over van drank, over van alles.  We zoenden. Het was fijn. 

Hij vertrok naar België, daags voor de begrafenis. ‘Ik zal je bellen’, appte Paul nog. ‘Het gesprek van gisteren heeft me goed gedaan. Dank je wel hiervoor. Slaap lekker.’  

‘Ja, dat is goed’, antwoordde ik en ik wenste hem sterkte.

Verder niets meer. Een week lang. Ik merkte dat ik vaker op mijn telefoon begon te kijken en dat het me meer in beslag ging nemen. Geen contact met Paul, niet fijn.  Natuurlijk gaat hij op zijn eigen manier met deze dood om, zeg ik nog geruststellend tegen mezelf. Laat hem maar. 

Ik doe dat, maar tegelijkertijd grijpt die dagen een overweldigende somberheid me langzaam bij de keel. Ik voel hoe ik stilval – niet wil leven – paniek - ik kan dit niet – waar is nog iemand? 

Intens huilend bel ik mij zoon. Een strohalm – een poortje terug naar de wereld. Hij luistert begripvol en zegt: “Mamsie, doorgaan”. Hij heeft gelijk. Ik fiets naar de tandarts. Op het moment dat ze me vriendelijk begroet, vloeit de somberheid langzaam weg. Ik zak terug in mijn leven. 

’s Avonds app ik Paul: Zullen we even bijkletsen als je weer back in town bent. Tijdens een dansje? Er is vrijdag een dansavond is, ik denk dat ik daar heen ga’. 

Annemiek eindigt verbaasd: ”Het is zo raar. Op het moment dat ik weer met mijn eigen dingen bezig ga, sta ik weer rechtop en is het leven weer oké. Aan haar uitstraling is te zien dat ze inderdaad goed in haar vel zit. “Maar” zegt ze, “ik ben bang voor die heftige sombere buien, kunnen we daar wat aan doen? Die wil ik nooit meer hebben". 

Annemiek komt bij een hechtingservaring als baby. Ze zegt daarover: “Ik lig op een babykussen. Er is contact geweest. Ik wacht op het volgende moment. Ik kijk er naar uit. Spannend, uit welke hoek gaat het komen, welke geluidje, welk gebaar? Ik raak er meer op gefocust, hoe langer het duurt. De spanning stijgt.

Ik wacht – ik houd mijn adem in.

Het komt niet. Met het verdwijnen van mijn adem valt mijn eigen leven stil. 

Ik ben gericht geraakt op de ander en niet meer in verbinding met mezelf.  Afwachten, maar er komt niets. Nu weet ik het. 

Ze voelt een mengeling van boosheid en verdriet. Die halen we uit elkaar. 

De boosheid en het verdriet gaan over de teleurstelling en onmacht. Als baby en nu van Paul mocht ze verwachten dat ze zouden reageren. Dat had hun betrouwbaar gemaakt en dus veilig. Ze merkte dat zij dat niet deden, om welke reden dan ook.  Ze wachtte af, maar er kwam niets. Ze voelt ook paniek over het verliezen van de levenszin. 

Tijdens de therapie halen we de verschillende emoties uit elkaar en werken we daaraan. Ook halen we de volwassen versie van Annemiek erbij die wel contact maakt, haar troost en geruststelt en mee terug neemt in het leven. 

Aan het einde van deze sessie voelt ze vertrouwen in zichzelf. Ze weet dat ze verbonden is met zichzelf, en dat ze kan herstellen als dat gevoel even weg lijkt te zijn. 

En met Paul? “Ik heb ontdekt ook dat een partner is die zich niet openstelt voor mij op belangrijke momenten. Zijn goed recht, maar daarmee niet de ware voor mij”.

“Maar ik ga vanavond wel met hem dansen.” Ze lacht. 

Opgelucht en stevig stapt ze bij mij de deur uit.  

In een volgende sessie spreken we over het niet toelaten van troost. Dat kan heel pijnlijk zijn voor partners.  Meelezen? Lees dan de blog Partnertroost.